هشت سال پیش در چنین دیروزی - بدایه : همت مضاعف ، کار مضاعف

تعداد کل بازدید : 16309

بازدید امروز : 13

بازدید دیروز : 3

بدایه : همت مضاعف ، کار مضاعف

آن که حساب نفس خود کرد سود برد ، و آن که از آن غافل ماند زیان دید ، و هر که ترسید ایمن شد و هر که پند گرفت بینا گردید . و آن که بینا شد فهمید و آن که فهمید دانش ورزید . [نهج البلاغه]

هشت سال پیش در چنین دیروزی

نویسنده: بدایه ::: جمعه 89/4/18::: ساعت 7:45 عصر

سلام

هشت سال پیش در چنین دیروزی

برای اولین بار در
عمرمان (امیدوارم آخرین بار نباشد) ، مهمان ویژه ی بیت رهبری بودیم

دقیقا
مثل همین امسال عید مبعث به شنبه افتاده بود و ما شب جمعه ی قبل از اون
یعنی شب 26 رجب ، قرار بود بریم بیت رهبری ؛ خود آقا

بعد فرمودن با توجه به
اینکه از غروب گذشته و روز شهادت امام کاظم (علیه السلام) تمام شده ،
مانعی وجود نداره

البته ما خیلی هم تنها نبودیم ، طبق معمول
همه ی
این جور مراسم ها ، حدود 10 الی 12 خانواده (به اتفاق همراهان) که فکر کنم
جمعا 100 نفری می شدیم ، با هم در یکی از اتاق های بیت رهبری جمع شده بودیم

خانم ها یک طرف مجلس و آقایون هم طرف دیگه
... من ردیف اول نشسته
بودم ، درست روبروی صندلی ای که می دونستم خود آقا

قراره روش بنشینن ...
دل توی دلم نبود ... نمی دونستم برای دیدن آقا

- اون هم از این فاصله
ی خیلی کم - دلم شور می زنه یا برای اتفاقی که قراره تا چند دقیقه ی دیگه
بیفته و راه آینده ی زندگی من رو تعیین کنه ...

یکی از حضار هم آقای
قرائتی بودن ، که طبق معمول هر از چندی یه جوری جمع رو از توی افکار
خودشون بیرون می آوردن و یه صحبتی می کردن

وقتی آقا

وارد شدن ، دست و پام
رو گم کرده بودم ، نمی دونستم چیکار کنم ؟ حتی نمی دونستم الآن چه کاری می
تونم بکنم یا نمی تونم بکنم ؟!! خیلی حس جالبی بود ... روی پای خودم بند
نودم ، آقا

می
گفتن "بفرمایید" ولی من دلم نمی خواست بشینم

از یه طرف دلم می
خواست همین طور زل بزنم توی صورت آقا و نگاهشون کنم ... ولی از یه طرف هم
خجالت می کشیدم

به خاطر همین
هم سعی می کردم - به خیال خودم - دزدکی نگاه کنم

وقتی آقا

من رو به اسم صدا کردن
، قلبم داشت از حرکت می ایستاد ، احساس می کردم یه آتیش عظیم توی دلم روشن
شده و من رو داره می سوزونه ، یه حس عجیبی بود ، یه نفر که خیلی دوستش
داری

و تمام
عمرت دوست داشتی که از نزدیک اون رو ببینی ، حالا داره تو رو به اسم صدا
می کنه و منتظره تا تو جوابش رو بدی ؛ و من انگار یه عمریه که لکنت زبان
دارم ، نمی تونستم جوابی بدم ، یه نگاه به خود آقا

کردم ، ولی دوباره از
اون نگاه مهربون آقا

خجالت کشیدم و سرم رو
انداختم پایین و ... بالأخره جواب دادم "اگه شما دعا بفرمایید که ما ..." -
به قول بعضیها فقط دوست داشتم یه چیزی گفته باشم که آقا

جوابم رو بدن - آقا

هم وسط جمله ی
من وقتی دیدن به مِن مِن کردن افتادم با یه خنده ای فرمودن : "دعا که می
کنیم"
و ...

هیچ وقت این خاطره رو فراموش نمی کنم ... و
امیدوارم خدا عاقبتمون رو ختم به خیر کنه

اللهم وفقنا لما تحب و ترضی و اجعل عواقب
أمورنا خیرا

فعلا همین ...
التماس دعا

نظرات شما ()

لیست کل یادداشت های این وبلاگ

هشت سال پیش در چنین دیروزی
از آتشفشان همان برون تراود که در اوست
هدیه ی تولد خورشید (به نقل از 'از جنس خدا')
اسباب کشی اعتراض آمیز
در عجبم
به یک دردی بخوریم 2
این روزها ...
22 بهمن و خروش انقلابی وبلاگ نویسان
آزاده
شاید به یک دردی خوردیم ...
[عناوین آرشیوشده]

[ شناسنامه | مدیریت | ایمیل | خانه ]

موضوعات وبلاگ

اوقات شرعی

RSS

درباره خودم

بدایه
بدایة یعنی آغاز ... مانند غنچه که آغاز یک گل است ... یا طلوع که آغاز یک روز ... من و تو در آغاز یک راهیم ... کاش راهنمایی بیاید و دستمان گیرد ... فعلا همین ... التماس دعا

حضور و غیاب

یــــاهـو

بایگانی

دی 1388

اشتراک